Bencillik

Kendi istediği gibi yaşayan insanlara da, başkalarını kendi istedikleri gibi yaşamaya zorlayan insanlara da “Bencil” dendiğine rastladım. Bence bir insanın kendi istediği gibi yaşaması ile başkalarını kendi istediği gibi yaşamaya zorlaması farklı kavramlar.

Yani bu iki davranış şekline de “Bencillik” demek hatalı olur. O halde “Bencillik” deyince ne anlamak gerekecek?

Kendi istediği gibi yaşayana mı bencil diyeceğiz?

Başkalarını kendi istediği gibi yaşamaya zorlayana mı?

Eğer bencillik her iki kavramı da karşılamış olsaydı,  başkalarını bir yaşam şekline zorlayan tüm insanların kendilerinin de başkalarını zorladığı yaşam şekline uygun olarak yaşaması gerekirdi. Oysa birçok insanın başkalarına tavsiye ettiği ya da başkalarını zorladığı gibi yaşamadığı herkes tarafından bilinir.

Hatta bu durum atasözlerimiz arasında “Ele verir talkını, kendi yutar salkımı” şeklinde ne güzel ifade edilmiştir.

Bencil insanlar, dünyaya sadece kendi pencerelerinden baktıkları için aslında mutsuz insanlardır. Çünkü kendi çıkarlarının önünde engel olarak gördükleri için, kendilerinde olmayıp başkalarında olan güzel şeyler onları rahatsız eder; mutsuz eder.

Kendi mutluluğundan başka hedefi olmayan bencil insanları mutluluklarıyla baş başa bırakmak lazımdır.

Bencil insanların çoğu zaman başkalarına pek bir zararı olmaz. Esasen bir faydası da olmaz. Yani söz yerindeyse, ne akarlar, ne de kokarlar.

Varlığından topluma bir faydası olmayan insanların yokluğu da toplum için kayıp sayılmaz. Bu tür insanların mutluluklarına ortak olmaya çalışmanın, onların yakınında durmanın onlara da bir faydası olmayacaktır.

Bence kendi mutluluğundan başka hedefi olmayan, sadece kendi istediği gibi yaşayan; toplumsal dayanışmaya, dostluğa, komşuluk ilişkilerine bir katkısı olmayan bencil insanları mutluluklarıyla baş başa bırakmak lazımdır.

Onlardan ne köy olur, ne de kasaba.