Dölek durun!

Kaman’ın bir köyünde yaşayan bir akrabamız vardı. Esasen karı-kocadan ikisi de akrabamızdı. Sık sık o köye ziyarete giderdik. Onlar da bizim evimize gelirlerdi. İkisi de rahmetli oldu. Ölenin arkasından konuşulmaz ama amca biraz haşarıydı.

Belli ki, teyzeye eziyet ederdi. Dövüp sövmezdi ama kadını yere de oturtmazdı. Ne yumuşu biterdi ne eksiği… Tabii ki teyze bu durumdan pek memnun değildi.

Bizimkilerle her görüştüklerinde amcayı şikâyet eder; “Anam, bu herifin hızmatı beni öldürecek. Bir de kıymat bilse, ne var,” derdi.

Bir gün teyze hastalanmış. Kocası da Ankara’ya hastaneye getirmiş. Sabah tahlil için kan ve idrar vermişler; röntgen çektirmişler. Sonuçların öğleden sonra saat dörtte çıkacağı söylenince, zamanı geçirmek için benim hastaneye yakın olan büroma gelmişler.

Öğle arasında büroya geldiğimde görüştük. Memleketten konuşmaya başladık. Laf lafı açtı, sohbet koyulaşınca teyzeye “Emmim nasıl? Senin kıymetini bilmeye başlamış. Sağ olsun, seni alıp ta Ankara’ya doktora getirmiş,” deyince; teyze derin bir of çekti. “Neden böyle derin bir of çektin,” diye sorunca, hiç unutmayacağım şu sözleri söyledi:

“Ah oğlum, ah! Tandır dölekleşti, hamur bitti. Herif dölekleşti, ömür bitti,” dedi.

Aslında herkese aktarmam için güzel bir öğüt verdi. Ben de vazifemi yapıp, kendilerine de rahmet dileyerek, teyzenin öğüdünü size aktardım.

Eğer biraz haşarılık varsa, ömür bitmeden “dölekleşmek” lazım.

Yakınlarımızla gönül kırgınlığı yaşamadan güzel hatıralar biriktirmek lazım.

Sağlıkla kalın.