Ne İçin Yaşıyoruz?
Birkaç gün önce bir sosyal medya hesabında Peyami Safa’nın “30 milyondan çok serveti olan bir tanıdığım; ömrünün son demlerini birkaç milyon daha kazanmak için harcıyor. Bu zavallı, musikiden hoşlanmaz, kitap okumaz, aşkı en sefil manasında anlar, manevî güzellikleri tanımaz. Parayı sevmesi, başka bir şey sevmediği içindir,” sözlerinin paylaşıldığını gördüm.
Peyami Safa’nın bu sözlerinin her biri bir ders niteliğinde…
30 milyondan çok serveti olmasına rağmen; ömrünün son demlerini birkaç milyon daha kazanmak için harcamak…
Musikiden hoşlanmayan, kitap okumayan, aşkı en sefil manasında anlayıp, manevî güzellikleri tanımayan biri olmak…
Parayı sevmesinin nedenin başka bir şey sevmemesi olarak tanınıp bilinmek…
Hayatta sevebileceği başka şeylerin de olduğunu fark edip bilmeden yaşamak, ne kadar üzücü.
Güneşin doğuşundaki mutluluğu, batışındaki kızıl sarı akşamüstünün huzurunu fark etmemek ne kadar acı.
Bedri Rahmi’nin bir şiirini diline dolayıp, “Karadutum, çatal karam, Çingene’m. Nar tanem, nur tanem, bir tanem,” diyemeden, birkaç milyon daha kazanabilmek uğruna sefil yaşayıp, sefil ölmek ne kadar kötü?
Neşet Ertaş da Peyami Safa’nın bu sözlerine katılır gibi, insanları anlamadığını söylüyor.
Ben;
“Bir anadan dünyaya gelen yolcu
Görünce dünyaya gönül verdin mi
Kimi böyük, kimi böcek,kimi kul
Marak edip heçbirini sordun mu
Bunlar neden nedenini sordun mu…
Şiirimi insanlar öğüt alsın diye yazdım, havalandırdım; ama insanlar bu türküye oynamayı seçti,” diyor.
İnsanoğlu işte.
Kimi böyük, kimi böcek, kimi kul…
Kimler geldi, kimler geçti…
Giderken kimse yanında bir şey götürmedi.
Audrey Hepburn’ün söylediği gibi,
“Eğer güzel gözlerin olmasını istiyorsan, insanlara iyilikle bak.
Eğer saçların güzel olsun istiyorsan, bırak çocuklar ellerini geçirsin saçlarından…
İnce bir bedense istediğin, ekmeğini açlarla bölüş.
Ve güzel dudaklara sahip olmak için, sadece ama sadece güzel ve doğru sözler söyle…“
Kıssadan hisse. Kalın sağlıkla.
