Nihayet zil çaldı

Bugün 6 Eylül 2021 Pazartesi. Yaklaşık bir buçuk yıldır, salgın korana hastalığı nedeni ile kapalı olan okullarımız nihayet açılarak zil çaldı, yüz yüze eğitim başladı.     

29 yıl önce ayrıldığım okullarımı bugün ziyaret ederek, zil sesi ve çocuklarımızın cıvıltıları, kuş sesleri gibi, bir senfoni gibi kulaklarımın pasını açtılar. Zaten ben de bu sesleri duymak için iki ilkokulumuzu ziyaret ettim.

Okulların açılışının ilk günü olması nedeni ile teneffüslerde, bahçe dışından çocuklarını heyecanla izleyen çok sayıda veliler ellerinde çocuklarının öğle yiyecekleri ile bekleşiyorlardı.

Her iki okulumuzun dış ve içyapıları ile pırıl pırıl sınıflar da görmeyi değerdi. Ana sınıfının öğrencileri de halı üzerinde oyuncaklarına ve öğretmenlerine kavuşmanın mutluluğunu yaşıyorlardı.

Müdür, öğretmen odası ve sınıflar da ferah ve dinlendirici özelliğe sahipti. Bizim zamanımız ile karşılaştırdım, imrendim.

Okullarımızın ufak tefek eksikleri dışında öğrencilerin kitaplarını dağıtma işleri başlamıştı. Öğrenciler sivil kıyafetlerle okullarına ve arkadaşlarına kavuşmanın mutluluğunu yaşıyorlardı. Yakın günlerde belirlenecek okul kıyafetleriyle çocuklarımız, okulu ve sınıflarını daha da canlandıracaklar elbette.

Öğretmen arkadaşlarımız da ilk gün öğrencilerine kavuşmanın heyecanını yaşıyorlardı.

Zil ve öğrenci sesleri beni 1964-1970 yıllarına götürdü. O yıllarla bu yıllar arasında çok fark vardı. Siverek Yoğunca Köyünde öğrencilerin Türkçe bilmemeleri en büyük sorundu. Temizlik konusunda da mücadele yetmiyordu. Temizliğe kafadan başlayarak jilet ile tıraş edip bit sorununu kafadan çözmüştüm, Fakat kızların saçı ve hepsinin iç çamaşırları sorununa el atamadım. Anneler çocuklarını yıkasa dakızların saçlarına tarak geçmiyordu. Türkçeyi öğretip derslerimize devam etsem de, temizlikte sonuca ulaşamadım.

Yazın askerlik, askerlik dönüşü Ağrı Eleşkirt Mollasüleyman köyü. Toprak kayması sonucu okulda meydana gelen çatlaklardan dolayı, iki sınıflı saç bir barakada sabahçı ve öğlenci okutuyoruz. Sınıflar kalabalık, Türkçe ve temizlik fena değil. Tek sorun soğuk. Sınıflar köyden toplanan tezeklerle ısınıyor, barakayı ısıtmıyordu.

İki yıl da Ağrı anılarıyla dolu, dolu Kaman köyleri ve merkezde, kazandığım deneyleri, okuldan aldığımız eğitimle birleştirerek, öğretmenlikte ve idarecilikte başarılı yıllar yaşadım.

Siverek’teki öğrencilerimle telefonla görüşüyorum.

1975 yılında, Devrim ilkokulundan mezun ettiğim öğrencilerimle her yıl buluşup görüşüyoruz.

Bu yıl Eylül ayı içinde, öğrencilerimin verecekler kararla, Ankara veya Eskişehir’de buluşacağız.

Köy Enstitüsü mezunu, rahmetli Hüsniye Öğretmenimin, “Öğretmenin emeklisi olmaz.” İlkeli sözünü tutarak, deney, tecrübe, inceleme ve araştırmalarımla Kaman Ak Haber gazetesinde, eğitim ve kültür ağırlıklı yazılarımın yanında, kitaplar yazarak öğretmenlik görevimi sürdürmeye çalışıyorum.

2021–2022 öğretim yılı tüm öğrencilerimiz, öğretmenlerimiz, velilerimiz ve halkımıza hayırlı olsun. Başarılı yıllar dileklerimle sevgi ve saygılarımı sunuyorum.